آرت دکو
زیبایی همواره به عنوان یکی از مهمترین ابعاد هنر و معماری در طول تاریخ بوده و تزیین حقیقی نیز به عنوان یکی از روشهای خلق زیبایی در معماری مورد استفاده قرار گرفته است.علی رغم امکان دستیابی به نظریات مکتوب انسانها در رابطه با زیبایی و تزیین،در مورد فلسفه و معیار منشأ زیبایی،نظرات متفاوتی ابراز شده و مکاتب و سبک های مختلفی پدید آمده است.
روش تحقيق و تنظيم پايان نامه
در طول سالیان و از ابتدای حیات بشر ، انسان همیشه با تحقیق سروکار داشته است . تحقیقی می تواند راهگشا باشد که بر اساس اصول و موازین علمی صورت پذیرد:
تحقیق در لغت به معنای درست و راست گردانیدن،پیدا کردن ، يافتن ياجستجوی حقیقت آورده شده است. تعاریف به عمل آمده از تحقیق و پژوهش فراوانند. تحقیق به روش علمی را مجموعه مقررات و قواعدی دانسته اند که چگونگی جستجو برای يافتن حقایق مربوط به يک موضوع را نشان مي دهد.در جايی دیگر آن را حقیقت پژوهی ناميده اند و گروهی از دانشمندان تحقیق را عملی منظم که در نتیجه آن پاسخ هائی برای سوالات مندرج در موضوع تحقیق بدست خواهد آمد تعریف کرده اند. مشخص است که وجه اشتراک همه این تعاریف در جستجوی حقیقت است ؛ و حقیقت يک پدیده ذهنی است که با واقعیت ( یعنی وجود عینی ) مطابقت دارد.( هرچند ممکن است این امر در علوم تجربی صحیح باشد لیکن در علوم نظری چنین نیست).
منظور از روش علمی تحقیق، مجموعه قواعد و رويه هايی است که محقق برای جمع آموری حقایق و واقعیت ها دنبال می کند تا سرانجام آنها را تفسیر ، تبیین و اثبات نماید.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
در گذشته از پدیدآورندگان آثار مختلف هنری به عنوان هنرمند – یا آرتیست به معنای امروزی آن- یاد نمی شد. در واقع هنرمند به کسی گفته می شد که دارای یک یا چند فضیلت برجسته انسانی باشد. کسی که خط می نوشت ، بنایی را می ساخت و یا سفالگری می کرد مانند مشاغل دیگر پیشه وربود. او هنرمند نبود بلکه فردی بود که دارای مهارت خاصی در کنار سایر مهارت های دیگر بود. سراغ هنرمند را در جای دیگری می گرفتند ؛ همان جایی که اخلاق انسانی در والاترین جایگاه ممکن حضور دارد. هنرمندان کسانی بودند که از خصایص ناب انسانی برخورداربودند و همچون شمعی برای مردم می سوختند. تنها به صرف اینکه کسی فرم های زیبای معنادار بیافریند و از خلاقیت خود در این راه بهره گیرد هنرمند نبود.
هنر ؛ از پنهان ماندگی به آشکارگی
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
"ناميدن " ، گونه اي اعطاي هستي به اشياء است . شعور آدمی نسبت به جهان بيرون و درون ، زماني تحقق و تشخص مي يابد كه با نوعي نامگذاري همراه باشد. در اينجا مفهوم " ناميدن" فراتر از تسميه در اصطلاح ِاهل لغت است .
زماني كه آدم در نخستين لحظه هاي خلقت مي خواست بر فرشتگان برتري يابد ؛ او در آن هنگامه پرشكوه اسماء را آموخت و برفرشتگان عرضه كرد: " وَعَلَّمَ آدَمَ الأَسْمَاء كُلَّهَا ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلاَئِكَةِ فَقَالَ أَنبِئُونِي بِأَسْمَاء هَؤُلاء إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ" شايد كلام الهي در آموختن اسماء نوعي اشاره به نيروي آفرينشگري در نهاد انسان باشد كه با نامگذاري اشيا به آنها هستي مي بخشد.
