معماری نور

شاعرانه های فضایی کالبدی در آثارمعماری محسن فروغی

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

محسن فروغي (1361-1286) فرزند محمدعلي فروغي (ذكاء الملك) اديب و دانشمند نامور ايراني، در سال 1313 از دانشكده هنرهاي زيباي پاريس (بوزار) فارغ التحصيل شد و در سال 1315 به ايران بازگشت. از مهم ترين ساختمان هاي او مي توان به دانشكده حقوق دانشگاه تهران (با همكاري ماكسيم سيرو)، وزارت دارايي، آرامگاه سعدي (با همكاري علي صادق)، كاخ نياوران و همچنين شعب بانك ملي در شهرهاي شيراز، اصفهان، تبريز و بازار تهران اشاره كرد. بسياري از اين آثار، از جمله ساختمانهاي دانشگاه تهران و آرامگاه سعدي امروزه از ميراث فرهنگي كشور شناخته مي شوند، هرچند در روزگار خود بي شك آثاري پيشرو نوآورانه بوده اند. وی تحت سر پرستی علامه دهخدا در فرانسه تحصیلات معماری خود را به پایان رسانید . او همراه با آندره گدار موسس دانشکده هنرهای زیبای تهران بود و پس از وی مدت 15 سال ریاست دانشکده را برعهده داشت. محسن فروغي معمار معاصر ايراني است كه در پيدايش معماري نوين ايران و شكل گيري حرفه معماري نقش برجسته اي داشته است.

ادامه نوشته

    چهار مرغ خلیل (2)

در داستان بلقیس و سلیمان، نقش هدهد به عنوان پیک حضرت نمادی از منطق الطیر سلیمانی است و اینکه ملکه سبا در حقارت جثه پیک نمی نگرد و نکته های زیبایی را که در نامه سلیمان است در نظز می آورد از آن روست که او از صورت حقیر هدهد عکس تعظیم سلیمان را می بیند و همین معنی است که او را برای ادراک کمال نشان می سازد.

 

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

 

ادامه نوشته

               چهار مرغ خلیل(1)

 

_____________________________________________________________________________

مولوی، قصه را نه از جهت ارایه نوع و شیوه پرداخت داستان بلکه با عنایت به لایه های پنهانی و مفاهیم عرفانی آن سروده است. در این معنی قصه دارای یک روح و یک جسم است، جسم آن مرئی و روح آن پنهان و دیریاب است و به آسانی دریافت نمی شود.

عرصه فرهنگ مکتوب ایران از دیرباز، عرصه آفرینش پرشکوه ترین تمثیل های انسانی بوده است. تمثل حقایق، بویژه حقایق وحیانی و اشاعه لطایف معنوی و ارزشهای دینی از مهمترین الزامات رفتار اعتقادی هنرمندان و ادیبان ما بوده است. آنان از تمثیل و تمثل نه به عنوان تفریح و تفرج، بلکه به عنوان ابزاری موثر برای تربیت دینی جامعه استفاده می کردند. بی شک نزول مفاهیم تجریدی در قاموس و قامت دل آرای تمثیل، امکان واکاوی و بازشناسی هرچه خوش آیندتر آن را به مخاطبان می داده است. در این مجال کوتاه بر سر آنیم که گر زدست برآید در اقیانوس معانی معنوی این سرزمین، توغل و تفحص کنیم و برخی لطایف خاص شعری را که خود می تواند در حیات و هنجار معنوی ما منشأ اثر باشد، باز بنماییم.

ادامه نوشته